لذت می برم از زیستن حتی به غلط!پشیمانی یعنی چی؟

لذت می برم از زیستن حتی به غلط! پشیمونی یعنی چی؟ زندگی کردم اون لحظه رو حتی به غلط! چه قوی زیبایی که جوجه اردک زشتی بود! چه پروانه ها که توی پیله بود! هرچه زشت تر زیبا تر…

(بازیگر ایرانی)

ادعای پوچ و آسیب زننده پشیمان نبودن!

در 24 اکتبر 1960 آهنگسازی به نام شارل دومون،با ترس و کیفی پر از ترانه،وارد آپارتمان لاکچری ادیت پیاف در پاریس شد.آن روزها ادیت پیاف شاید مشهورترین خواننده فرانسه و یکی از مشهورترین خواننده های دنیا بود.خود او هم به اندازه دومون روحیه ضعیفی داشت،چهل و چهار ساله بود ولی بدنش در اثر اعتیاد و چند بار تصادف و سختی های زندگی از بین رفته بود و وزنش به پنجاه کیلو نمی رسید.

دومون و همکار ترانه سرایش،به چشم بانوی خواننده(پیاف)موسیقی دانان درجه دویی بیش نبودند، صبح همان روز منشی پیاف برای آقایان پیام فرستاده بودکه قرار را لغو کند.پیاف در ابتدا نمی خواست کسی را ببیند و چند ساعتی آن ها را در سالن پذیرایی معطل گذاشت،بالاخره دلش به رحم آمد و از اتاق بیرون آمد.

به آقایان گفت حاضر است فقط یکی از ترانه ها را گوش کند و همین و بس!

دومون ترسان و عرق ریزان شروع کرد به خواندن:

نه،نیستم که نیستم.

نه،هرگز پشیمان نیستم.

پیاف از دومون خواست که دوباره ترانه را بنوازد و بخواند، بی اختیار پرسید آیا واقعا این کار دومون است؟بعد چند تایی از دوستانش را که آن شب مهمانش بودند صدازد تا ترانه را بشنوند،بعد اهالی خانه را برای شنیدن جمع کرد.

به گفته یکی از حاضران آن شب دومون بارها و بارها ترانه را نواخت شاید بیش از بیست بار.پیاف به مدیر سالن کنسرت المپیا، بزرگترین سالن پاریس تلفن کرد و او هم خودش را رساند.

نه،نیستم که نیستم.

نه،هرگز پشیمان نیستم.

دیگر باکی از گذشته ندارم.

همه را روفتم و ریختم دور و ازیاد بردم.

چند هفته بعد پیاف این ترانه را در تلوزیون فرانسه خواند.در ماه دسامبر وقتی ترانه را در کنسرتش خواند،کنسرتی که سالن المپیا را از ورشکستگی مالی نجات داد.

تشویق حضار آن قدر طول کشید که بیست و دو بار به صحنه برگشت.طی کمتر از یک سال بیش از یک میلیون نسخه از ترانه ی(نه،پشیمان نیستم)به فروش رفت و پیاف خواننده به یکی از نمادهای فرهنگ فرانسه تبدیل شد.سه سال بعد پیاف از دنیا رفت.

باوری دلچسب ولی خطرناک

بعضی از باورها در ذهن ما کار خودشان را می کنند و بی سرو صدا تاثیرشان را می گذارند،درست مثل موسیقی آرامی در زمینه فیلم!یکی از باورهایی که رواج دارد این است که نباید پشیمان بود! می گویند با پشیمانی فقط وقتمان را تلف می کنیم.

و زندگی را به کام خودمان تلخ می کنیم.

بیخیال دیروز،فردا را بچسب

در هر گوشه از این کره خاکی چنین شعارهایی به گوش می رسد:

*تلخی هارا بریز دور

*کامت را شیرین کن

* تمام نگاه آدم در زندگی باید رو به جلو باشد و…

پس چندان عجیب نیست که ترانه پیاف هنوز در سرتاسر دنیا طرف دار دارد.

هنرمندان زیادی ترانه هایی به اسم (پشیمان نیستم)ساخته اند و بارها از این ترانه برای گنجاندن همین باور در تبلیغ محصولات مختلف استفاده کرده اند:

از اتومبیل های لوکس گرفته تا شکلات و شرکت های بیمه.

دکتر نورمن وینسنت کشیش و مبلغ مثبت گرایی و مرشد ریچارد نیکسون و دانلد ترامپ می گوید:ذره ای نباید به پشیمانی راه داد.

آنجلینا جولی می گوید:هیچ اعتقادی به پشیمانی ندارم

آنتونی رابینز سخنران انگیزشی هم همین را می گوید.

بنظر می رسد باور مبارزه با پشیمانی آنقدر در ترانه ها،کتاب ها و سخنرانی ها آمده است که همه خیال می کنند از بدیهیات است و کسی سر آن بحثی ندارد.

چرا بیهوده خودمان را ناراحت کنیم؟سری را که درد نمی کند دستمال می بندند؟

وقتی از همه جا نور مثبت گرایی می‌بارد چرا خودمان را اسیر تاریکی کنیم؟چرا بابت کارهای دیروزمان پشیمان باشیم؟

هرکسی چنین حرف هایی را می پذیرد چون حسی درونی به او می گوید:همه درست است، اما غافل از این که همه سر تا پا غلط است!

پشیمانی نه خطرناک است، نه نابهنجار و نه گمراه کننده بلکه هم سالم است هم عمومیت دارد و هم بخش جدایی ناپذیر از وجود آدم است،

در ضمن معلم خوبی است.

اتفاقا اگر درست پشیمان شویم به هیچ وجه افسرده نمی شویم و خیلی هم سرحال می شویم.

همه ما این حس را تجربه کرده ایم اگر در گذشته فلان خریت را نکرده بودم یا فلان تصمیم اشتباه را نگرفته بودم امروز و فردا حال و روزم بهتر بود.

وقتی کسی می گوید از گذشته پشیمان نیست در حرفش تردید نکنید!

تصور کنید بازیگری است که دارد نقشی را بازی می کند و اینقدر نقشش را تکرار کرده و جدی بازی کرده که باورش شده واقعی است.

همه ما دچار این خود فریبی های روانی می شویم،گاهی حتی برای سلامتی لازم است ولی چنین بازی هایی غالبا برای فرار از سختی های راهی است که به خوشنودی واقعی می انجامد.

خانم ادیت پیاف را به یاد بیاورید که ادعا می کرد اصلا از گذشته پشیمان نیست

در هفده سالگی زایمان کرد بچه وبال گردن دیگران شد و قبل از سه سالگی از بین رفت!یعنی ذره ای از این بابت پشیمان نبود؟به الکل و مورفین اعتیاد داشت،یعنی

واقعا بابت بلایی که با اعتیاد سر استعدادش آورد پشیمان نبود؟

روانشناسان زیادی و بزرگانی نظیر دانیل کانمن و آموس تورسکی دریافتند که:

1.پشیمانی از ما انسان می سازد.

2.پشیمانی از ما انسان بهتری می سازد.

همه ما دوست داریم بدون پشیمانی زندگی کنیم و گاهی افتخار می کنیم که بابت هیچ چیز پشیمان نیستیم،ولی چنین کاری غیر ممکن است

فقط به این دلیل که هیچ یک از ما عمر جاودانه نداریم.

(جیمز بالدوین1967)